“ஏய்.. சாப்பிட போகலாம் எழுந்திரிடி..!!” என்ற கீர்த்தனாவின் குரலை கேட்டு, மூழ்கியிருந்த வேலையிலிருந்து விடுபட்டு நிமிர்ந்தேன்.
அவள் சாப்பாட்டு கேரியருடன் நிற்பதை பார்த்து, “மணி ஒன்றாகிவிட்டதா..?” என்றபடி திறந்திருந்த கோப்புகளை ஒவ்வொன்றாக கணினியில் மூட,
“வேலைக்குள் நுழைந்துவிட்டால் உனக்குதான் உலகமே மறந்துவிடுமே..!” என்றவாறு என் நாற்காலிக்கு பின்னால் உள்ள கப்போர்டை திறந்து என் கேரியரையும் எடுக்க, பின் இருவரும் லன்ச் ரூமை நோக்கி நடந்தோம்.
முன்னால் நடந்த அவளின் உடல் அசைவை பார்த்ததும், மனம் தானாக ரசிக்க தொடங்கியது. என்னைவிட ஒரு வயது மட்டுமே குறைவான கீர்த்தனா அழகில் சிற்பம் போன்றவள்.
சுருள் கூந்தலும் ரோஜாபூவை ஒத்த இதழ்களும், சிரிக்கும் போது பளீரென ப்ரகாசிக்கும் பற்களும், வழு வழுவென தந்தம் போன்ற மூக்கும், நீள்வட்ட முகமும், அதில் படபடக்கும் கறிய கண்களும், சற்று உயரமான அவள் உடலின் அகன்ற தோள்களும், பார்க்கும் எந்த கண்களையும் சுண்டி இழுக்கும் எடுப்பான முலைகளும் என சொல்லிகொண்டே போகலாம்.
வேலையில் சேர்ந்து இவளை முதன் முறையாய் பார்க்கும் வரை நான் தான் அழகி என்ற ஒரு இறுமாப்பு மனதின் ஓரத்தில் இருந்தது என்னவோ உண்மைதான்.
அதனால் ஆபீஸில் இருந்தவர்கள் இவளிடம் அதிகமாய் ஜொள் விடுவது எனக்கொன்றும் வியப்பளிக்கவில்லை. பணியில் சேர்ந்ததும் வேலை சம்மந்தமாக அவ்வப்போது வரும் பல சந்தேகங்களை என்னிடம் அடிக்கடி வந்து கேட்க நானும் பொறுமையாக விளக்கமளிக்க இருவரும் நெருங்கிய தோழிகளானோம்.
இத்தனை அழகிருந்தும் செவ்வாய் தோஷம் என ஜாதகம் சரியாக அமையாததால் திருமணம் கூடிவராமல் மிகவும் கஷ்டபட்டு கொண்டிருந்தாள். பெற்றோர்களோ இவளுக்கு பின்னால் இருக்கும் பெண்ணை நினைத்து எப்படிபட்ட மாப்பிள்ளையாயிருந்தாலும் முடித்துவிட முனைந்துகொண்டிருந்ததுதான் இவளுக்கு மிகவும் வேதனையளித்தது.
அவளுக்கு அப்படியென்றால் எனக்கோ திருமணமாகியதால் வேதனையில் இருந்தேன். பெண் பார்க்கும் போதே என் மாமியாரின் சிடு சிடு மூஞ்சியை பார்த்து பயந்து போய் அம்மாவிடம் கூற, “அதேல்லாம் ஒன்றுமில்லை நீயாக கற்பனையை வளர்த்துகொள்ளாதே..!” என அடக்கிவிட்டாள்.
திருமணமாகி ஒரு மாதத்திற்கு பின் சிறு சிறு விஷயத்திற்கெல்லாம் குறைகண்டு பிடிக்கதொடங்கினாள். “வேலைக்கு போகிறோம் என்கிற திமிரு உனக்கு..!!” என எதற்கெடுத்தாலும் குத்தி காட்டி திட்டுவாள்.
ஆனால், சம்பளத்தைமட்டும் குரங்கு திண்பண்டத்தை பிடுங்கி செல்வது போல் பிடுங்கிகொள்வாள். இதையெல்லாம் நான் பெரியதாய் எடுத்துகொள்வதுமில்லை, வருத்தப்பட்டதுமில்லை..!!
ஆனால், இரண்டு வருடங்களாய் இன்னும் குழந்தையில்லை என்பதால் இப்போது அவள் விஷ்வரூபம் எடுத்து ராட்ஷசி போல் ஆடுவதை என்னால் தாங்கிகொள்ள முடியவில்லை.
கணவரோ முதலில் ஏனோதானோவென என் பக்கம் இருந்தவர் இப்போது முழுமையாய் அம்மாவின் பக்கம் பேசுவது மிகவும் வேதனையாய் இருந்தது.
சாப்பிட்டதும் இருவரும் அலுவலகத்தின் பின்னால் உள்ள மரத்தடிக்கு வந்து அமர்ந்தோம். இதுவரை ஆபீஸ் விஷயங்களை பற்றி பேசிய நாங்கள் இப்போது தனிமைக்கு வந்ததால் அவளிடம், “சரி நேற்று வந்த மாப்பிள்ளை எப்படி..?” என கேட்டேன்.
“ஊம்..!! கல்யாணராமன் கமலஹாசன் மாதிரி இருந்தான்..! அதாவது பரவாயில்லை மனிதனுக்கு இரண்டாவது கல்யாணம் என தோன்றுகிறது..!! ஏனென்றால் வயது நாற்பது இருக்கும்..!!”
“என் நிலையை பார்த்தும் நீ திருந்தவில்லையா..? புற அழகை பார்க்காதேடி.. நல்லகுணம் இருக்கானு பாரு..!! அதுதான் சந்தோஷமான வாழ்க்கை..!!”
நான் ஒன்னும் அதுக்காகவெல்லாம் மறுக்கவில்லை. இத்தனை வயதிலும் வேலைக்கும் போகாமல் சொந்தமாய் தொழிலும் செய்யாமல், ரிட்டையர்ட் ஆன பிறகும் வேலைக்கு போய் வரும் அப்பாவின் சம்பளத்தில் வாழ்கிறான்.
“ஏன் வேலைக்கு போகவில்லைனு நான் கேட்டதற்கு அதான் நீ வேலைக்கு போறயல்ல” ன்னு ஏதோ கல்யாணம் ஆகிவிட்டதுபோல் சொல்றான்.
”என்ன செய்யறது..? இந்த செவ்வாய் தோஷம் உச்சிக்கும் கொண்டுபோகும் சில சமயம் பாதாளத்திற்கும் கொண்டுபோகும்னு சொன்னது சரிதான்..!!” என அங்கலாய்த்தேன்.
“அதெல்லாம் ஒன்றுமில்லை இதெல்லாம் நாமா நமக்கு விதிச்சிகிட்ட விலங்கு என நினைக்கிறேன். நல்ல மாப்பிள்ளை வந்தபோதெல்லாம் வெட்கத்தை விட்டு நானே அப்பவிடம் எப்படியெல்லாம் கெஞ்சியிருப்பேன்.
அதுமட்டுமா மாப்பிள்ளை வீட்டுகாரங்களே பலமுறை வந்து, “தோஷமெல்லாம் ஒன்னும் பாக்காதீங்க அதுக்கு பரிகாரம் பண்ணிக்கலாம்..!! பெண்ணை மகனுக்கு ரொம்ப பிடித்துவிட்டது..!! சரின்னு சொல்லுங்க..!” என்று கேட்டபோது எப்படியெல்லாம் விரட்டியடித்தார் என்றாள்.
“ஏய்..!! அந்த சுகுமாரை வைத்துதானே பேசுகிறாய்..!! உண்மையாலுமே நல்ல வரன்தான்..!!”
“ஊம்..!! பேசி என்ன பண்ணறது அவருக்குதான் இப்ப கல்யாணமாகி ஆறு மாதமாகிறதே..!! சரி விடு உன் ஹிட்லர் என்ன சொல்கிறாள்..?”
“ஆமா, உன் பேச்சை கேட்டுகிட்டு அவளிடம் அ
