என்னடி.. அப்டியே பத்தினி மாதிரி பசப்புற..? நான் பேசுனா.. உன் வண்டவாளம்லாம் வெளிய வந்துடும்னு பயப்பட்றியா..? நான் பேசத்தாண்டி செய்வேன்..!!”
அம்மா அகங்காரமாக சொன்னாள். அதற்குள் நான் அவளை நெருங்கியிருந்தேன். அம்மாவின் கைகளை பிடித்துக் கொண்டு கெஞ்சினேன்.
“அம்மா.. என்னம்மா இது..? இங்க வந்து பிரச்னை பண்ணிட்டு இருக்குற..? ப்ளீஸ்மா.. எல்லாரும் பாக்குறாங்க..!!”
“பாக்கட்டும்டா.. எல்லாரும் பாக்கட்டும்..!! இந்த உத்தமியோட லட்சணம் ஊருக்குலாம் தெரியட்டும்..!!”
“அம்மா சொன்னா கேளும்மா.. என் மேல ஏதாவது கோவம்னா.. எங்கிட்ட காட்டும்மா.. அவங்க பாவம்மா.!! ப்ளீஸ்..!!”
“உன்மேல எனக்கு என்னடா கோவம்..? உன்னை மயக்கி.. அப்டிலாம் பேசுறதுக்கு உன்னை தூண்டி விடுறா பாத்தியா..? அவமேலதான் எனக்கு கோவம்.. இன்னைக்கு ரெண்டுல ஒன்னு தெரியாம.. நான் இங்க இருந்து நகர மாட்டேன்..!!” தீர்க்கமாக என்னிடம் சொன்ன அம்மா, பட்டென்று ஜெனிஃபர் டீச்சரை பார்த்து கத்தினாள்.
“சொல்லுடி.. வாயை தெறந்து சொல்லு.. இனிமே எம்புள்ளை கூட படுக்கமாட்டேன்னு சொல்லு..!! இன்னொரு தடவை அவன்கூட நீ படுத்தேன்னு தெரிஞ்சது.. அப்டியே இழுத்து வச்சு.. அறுத்துடுவேன்..!!”
அவ்வளவுதான்..!! ஜெனிஃபர் டீச்சர் நிற்க முடியாமல், அப்படியே நிலைகுலைந்து சரிந்தாள். இங்க்லீஷ் டீச்சரும், பாட்டனி டீச்சரும் அவளை தாங்கி பிடித்துக் கொண்டார்கள். அம்மா அப்புறமும் ஆத்திரம் குறையாமல், டீச்சர் மீது அசிங்க வார்த்தைகளை அள்ளி இறைத்தாள். கொஞ்ச நேரத்தில் ஹெட்-மாஸ்டர் வந்து சேர, பிரச்னை ஒரு முடிவுக்கு வந்தது. அவர் அம்மாவை சமாதானம் செய்து அனுப்பி வைத்தார்.
ஹெட்-மாஸ்டருக்கு என் அம்மாவின் குணத்தை பற்றி ஏற்கனவே தெரியும். அதனால் அவளை சமாதானப் படுத்தி அனுப்பிவைத்தவர், ‘போய் அவங்க அவங்க வேலையை பாருங்க.. இந்த மேட்டரை இத்தோட எல்லாம் மறந்துடுங்க..’ என்று சொல்லிவிட்டு சென்றுவிட்டார். கூட்டம் கலைந்தது. கொஞ்ச நேரத்தில் எல்லாம், ஸ்கூல் சகஜ நிலைமையில் இயங்க ஆரம்பித்தது. ஆனால் என்னுடைய இதயம்தான், எரிமலை மாதிரி வெடித்துக் கொண்டிருந்தது.
அம்மா மீது இருந்த கொஞ்ச நஞ்ச நல்ல மதிப்பும், அன்றோடு போனது. அதன் பிறகு இன்று வரை, நான் என் அம்மாவிடம் ஒழுங்காக முகம் கொடுத்து பேசுவது கிடையாது. அவள் மீதான கோபம், இன்றும் கூட ஆறா ரணமாக என் மனதுக்குள் இருக்கிறது. அம்மா மீதான கோபம் ஒருபுறம் என்றால், டீச்சர் மீதான இரக்கம் இன்னொருபுறம் என்னை வாட்டியது. ச்சே..!! எவ்வளவு நல்ல பெண் என் டீச்சர்..? அம்மாவின் சுடுசொல் தாங்காமல் எப்படி எல்லாம் துடித்து போயிருப்பாள்..? எந்த தவறுமே செய்யாதவளுக்கு, என்னால் அப்படி ஒரு களங்கம் வந்துவிட்டதே..? இல்லை.. இனிமேல் அவளுக்கு என்னால் எந்த கஷ்டமும் வரக்கூடாது..!!
நான் டீச்சர் வீட்டுக்கு போவதை நிறுத்தினேன். அவளை பார்ப்பதை, அவளுடன் பேசுவதை நிறுத்தினேன். அம்மா, அப்பா சண்டை போடும்போது, முன்பு போல போர்வைக்குள் முடங்கிக்கொண்டேன். கணக்கு பீரியடின் போது மட்டும்தான், டீச்சரை பார்க்க நேரிடும். அப்போது கூட, பெரும்பாலும் தலையை குனிந்தேதான் அமர்ந்திருப்பேன். எப்போதாவது எங்கள் கண்கள் சந்தித்துக் கொள்ள நேரிட்டாலும், உடனே வேறெங்காவது திருப்பிக் கொள்வேன். இத்தனை நாளாய் ‘டீச்சர்.. டீச்சர்..’ என்று திரிந்துவிட்டு, இப்போது அவள் முகத்தை கூட சரியாக பார்க்காமல் இருப்பது, இதயத்தில் வெடி வைத்தது மாதிரி இருந்தது.
ஒரு இரண்டு வாரம் அதே மாதிரி சென்றது. அப்போதுதான் ஒரு நாள்..!! அன்று லஞ்சுக்கு முதல் பீரியட் கணக்கு. ஜெனிஃபர் டீச்சர்தான். க்ளாஸ் முடிந்ததும் அவரவர் டிபன் பாக்சை எடுத்துக்கொண்டு, லஞ்ச் சாப்பிட கிளம்பினார்கள். நானும் குனிந்து என் பேக்கில் இருந்து லஞ்ச் பாக்சை எடுத்தபோது, என் டெஸ்கில் ‘டக்.. டக்.. டக்..’ என்று சாக்பீசால் தட்டும் சத்தம் கேட்டது. நிமிர்ந்து பார்த்தால், ஜெனிஃபர் டீச்சர் நின்றிருந்தாள். என் முகத்தை பார்க்காமல் வேறெங்கேயோ பார்த்துக் கொண்டு, ஒரு மாதிரி உலர்ந்துபோன குரலில் சொன்னாள்.
“என் ரூமுக்கு வா.. உன்கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்..!!”
சொன்னவள் என் பதிலுக்காக காத்திராமல், திரும்பி விடுவிடுவென நடந்து சென்றாள். நான் கொஞ்ச நேரம் எதுவும் புரியாமல் அமர்ந்திருந்தேன். அப்புறம் டிபன் பாக்சை பேக்குக்குள்ளேயே வைத்து ஜிப்பிட்டு விட்டு எழுந்தேன். அந்த நீளமான வராண்டாவை அடைந்து, மெல்ல நடக்க ஆரம்பித்தேன். ஸ்டாஃப் ரூம் எல்லாம் தாண்டி, ஆசிரியர்களின் இன்டிவிசுவல் அறைகள் இருக்கும் ஏரியாவுக்கு வந்தேன். ஜெனிஃபர் டீச்சரின் ரூமை அடைந்தேன். அனுமதி கேட்காமல், கதவை தள்ளி பார்த்தேன்.
புத்தக அடுக்குகள், பரீட்சைதாள் கட்டுகளுக்கு மத்தியில் டீச்சர் விரக்தியாய் அமர்ந்திருந்தாள். சத்தம் கேட்டதும், என்னை நிமிர்ந்து பார்த்தாள். ஒரு வறட்டுப் புன்னகையை உதிர்த்தாள். ‘வா.!!’ என்றவாறு சேரில் இருந்து எழுந்துகொண்டாள். நான் உள்ளே நுழைய, அவள் அந்த டேபிளை சுற்றி வந்து, எனக்கு முன் நின்று கொண்டாள். கைகளை மார்புக்கு குறுக்காக கட்டிக் கொண்டு, டேபிளில் சாய்ந்து கொண்டாள்.
என் கண்களையே கூர்மையாக பார்த்தாள். அந்த கூர்பார்வையின் அர்த்தம் எனக்கு விளங்கவில்லை. ஆனால் ரொம்ப நேரத்திற்கு அந்த பார்வையை என்னால் எதிர்கொள்ள முடியவில்லை. தலையை குனிந்து கொண்டேன். டீச்சர் தன் ஒரு கையால் என் முகத்தை நிமிர்த்தினாள். அமைதியான குரலில் கேட்டாள்.
“ஏன் அசோக்.. ரெண்டு வாரமா என் வீட்டுக்கு வரலை..? ம்ம்..?”
“அ..அது.. அது வந்து.” நான் என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் திகைக்க,
“ம்ம்.. சொல்லு..!!”
“அ..அது.. நா..நான்.. நான் வர்றதுதான் என் அம்மாவுக்கு புடிக்கலையே..?”
“ஓ..!! ஓகே..!! உனக்கு.. உனக்கு உன் அம்மாதான முக்கியம்..? அவங்க சொன்னததான நீ கேப்ப..? ம்ம்..? நான்.. நான் யாரோ ஒருத்திதான..? அப்டித்தான அசோக்..?”
டீச்சர் சொல்லும்போதே அவளுடைய குரல் உடைந்து நொறுங்கி போயிருந்தது. மிகவும் பரிதாபமான குரலில் சொன்னாள். அவளுடைய வார்த்தைகளில் நான் அப்படியே உருகிப் போனேன்.
“ச்சேச்சே.. என்ன டீச்சர் சொல்றீங்க..? எனக்கு என் அம்மாவை விட.. உங்களைத்தான் ரொம்ப புடிக்கும் டீச்சர்..!!”
“அப்புறம் ஏன் வரலை..?”
“என்னால உங்களுக்கு.. இனிமே எந்த கெட்டபேரும் வரக்கூடாது டீச்சர்.. அதான் வரலை..!!”
“ம்ம்ம்ம்.”
அமைதியாக சொன்ன டீச்சர், கொஞ்ச நேரம் என் முகத்தையே உற்றுப் பார்த்தாள். அவளுடைய கண்கள் மெல்ல கலங்க ஆரம்பித்தன. மூக்கை ஒரு தடவை உறிஞ்சிக் கொண்டவள், ஒரு மாதிரி தழதழக்கும் குரலில் கேட்டாள்.
“என்னை பாக்காம.. பேசாம.. உன்னால இருக்க முடியுதாடா..? ம்ம்..? என்னால இருக்க முடியலை அசோக்..!! உன் அம்மா வந்து அன்னைக்கு திட்டினப்போ.. இனிமே உன்கூட பேசவே கூடாதுன்னு.. நானும் நெனச்சேன்..!! ஆனா.. ஆனா இந்த ரெண்டு வாரத்துல.. டீச்சரால முடியலைடா..!! அப்டியே பைத்தியம் புடிச்ச மாதிரி இருக்குது.. என்னால உன்னை பாக்காம.. பேசாம.. இருக்க முடியலை அசோக்..!! எதைப் பத்தியும் எனக்கு கவலைப்பட தோணலை.. ‘என்ன ஆனாலும் சரி.. அவன்கிட்ட போய் பேசு.. பேசு..’ ன்னு, மனசு கெடந்து அடிச்சுக்குது..” அவள் பேசிக்கொண்டே இருக்க,
“டீ..டீச்சர்ர்ர்.!! நீ..நீங்க.????” என்று நான் அவளை திகைப்பாய் பார்த்தேன்.
“டீச்சர் என்ன சொல்ல வர்றேன்னு.. உனக்கு புரியலைல..?”
“பு..புரியலை..!!” நான் பாதி புரிந்தும், மீதி புரியாமலும் சொன்னேன்.
டீச்சர் ஓரிரு வினாடிகள் அமைதியாக என் முகத்தையே பார்த்தாள். அப்புறம் என்ன நினைத்தாளோ..? பட்டென்று என் கன்னத்தை தாங்கிப் பிடித்து, அவளுடைய உதடுகளை என்னுடைய உதடுகளுடன் பொருத்திக் கொண்டாள். அப்படியே உறிஞ்ச ஆரம்பித்தாள்.
நான் திக்கித்துப் போய் நின்றிருந்தேன். டீச்சர் அப்படி செய்வாள் என்று நான் சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை. ஆனால் என்னவோ..? அவளிடம் இருந்து விலகிக்கொள்ள தோன்றவில்லை. பவளம் மாதிரி சிவந்திருந்த அவளுடைய உதடுகளின் மென்மை, அந்த செவ்விதழ்களில் இருந்து கசிந்த, தேன் மாதிரி ஒரு திரவம், அப்புறம் அவள் மேனியில் இருந்து வீசிய, அந்த இனிய நறுமணம். எல்லாமுமாய் சேர்ந்து என்னை கிறக்கமடைய செய்திருந்தன. கள்ளுண்ட வண்டு மாதிரி போதையாய், அசையாமல் அப்படியே நின்றிருந்தேன்.
டீச்சர் ஒரு அரை நிமிடம் அந்தமாதிரி என் உதடுகளை சுவைத்திருப்பாள். அப்புறம் மெல்ல அந்த உதடுகளை பிரித்தாள். நான் இன்னும் போதை விலகாத கண்களுடன், மலங்க மலங்க அவளை பார்க்க, அவள் உதட்டில் ஒரு புன்னகையுடன் கேட்டாள்.
“இப்போ புரியுதா..?”
“ம்ம்ம்.. புரியு..”
“என்ன புரியுது..?”
“நீ..நீங்க.. என்னை.”
“யெஸ் அசோக்..!! ஐ லவ் யூ..!! நான்.. நான் என் வாழ்நாள் பூரா.. உன்கூடவே இருக்கணும்னு ஆசைப் படுறேன்..!!”
“இ..இது.. இது தப்பில்லையா.. டீச்..”
“என்ன தப்பு..?”
“நீங்க டீச்சர்.. நான் உங்க..”
“நான் உன்னை உண்மையா நேசிக்கிறேன் அசோக்.. நீயும் என்னை நேசிக்கனும்னு நெனைக்கிறேன்.. அவ்வளவுதான்..!! வேற எதுவும் நான் உன்கிட்ட இருந்து எதிர்பார்க்கலை..!! எதையுமே எதிர்பார்க்காத காதலுக்கு முன்னால.. எதுவுமே தப்பில்லை அசோக்..!!”
“நான் ரொம்ப சின்னப் பையன் டீச்சர்..”
“தெரியும் அசோக்.. உனக்கும் எனக்கும் ஏழு வயசு வித்தியாசம்..!! டீச்சருக்கு நல்லா தெரியும்.. எல்லாம் யோசிச்சுத்தான் நான் உன்னை லவ் பண்றேன்..!! உனக்கு சில விஷயம் நான் சொல்லலை அசோக்.. நான் பொறந்ததுல இருந்தே அநாதை ஆசிரமத்துலதான் வளந்தேன்.. ஆசிரமம், ஸ்கூல், சர்ச்னு.. என்னை சுத்தி எங்க பாத்தாலும்.. ஒரே பொண்ணுகதான்..!! இந்த ஸ்கூல் வர்றதுக்கு முன்னால.. நான் எந்த ஆம்பளையோடவும்.. பேசி பழகினதில்லைடா..!! நான் பேசி பழகின மொத ஆம்பளை நீதான்..!! யூ ஆர் மை ஃபர்ஸ்ட் மேன்.. அண்ட்.. யூ ஆர் மை பெஸ்ட் மேன்..!! நீ எனக்கு வேணும் அசோக்..!! கிடைப்பியா..?” ஏக்கமாக கேட்டாள்.
“எ..எனக்கு.. எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னே தெரியலை டீச்சர்..!!”
“ஓகே..!! நீ.. நீ ரொம்பலாம் போட்டு எதையும் கொழப்பிக்காத..!! டீச்சர் கேக்குறதுக்கு மட்டும் பதில் சொல்லு.. சொல்றியா..?”
“ம்ம்..”
“டீச்சரை உனக்கு புடிச்சிருக்கா..?”
“ம்ம்.. பு..புடிச்சிருக்கு..!!”
“என்கூட இருந்தா.. சந்தோஷமா இருக்கும்னு தோணுதா..?”
“ம்ம்.. ஆனா..”
“போதும்..!! டீச்சருக்கு இப்போதைக்கு இது போதும்..!! வேற எதுவும் வேணாம்..!! நீ எதைப் பத்தியும் யோசிக்காத.. எப்பவும் போல நல்லா படி.. காலேஜுக்கு போ.. எவ்வளவு படிக்கணுமோ படி.. வாழ்க்கைல என்னவா ஆகணும்னு ஆசைப்படுறியோ.. ஆகு..!! எப்போவாவது கல்யாணம் பண்ணிக்கனும்னு தோணும் பாத்தியா..? அப்போ டீச்சரை நெனச்சு பாக்குறியா..? ம்ம்..? டீச்சர் உனக்காக வெய்ட் பண்ணுவேன்.. எத்தனை வருஷம் ஆனாலும்..!! ஓகேவா..?”
டீச்சருடைய உணர்வுகளை என்னால் அப்போது முழுவதுமாக புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. என்னை கல்யாணம் செய்துகொள்ள ஆசைப்படுகிறாள் என்பது மட்டும் தெளிவாக புரிந்தது. ஒரு மாதிரி புரிந்தும், புரியாததுமான மனநிலையுடனே நான் தலையை ஆட்டினேன்.
“ம்ம்.. ஓகே டீச்சர்..!!”
